Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Γερμανικές αποζημιώσεις: Η Ελλάδα επιλέγει να ξεχάσει

Γερμανικές αποζημιώσεις: Η Ελλάδα επιλέγει να ξεχάσει



Σε περίεργες ατραπούς έχει εισέλθει πλέον η υπόθεση της διεκδίκησης των οφειλών του πολέμου από τη Γερμανία. Μετά από πολύμηνη καθυστέρηση στην κατάρτιση ενός σχετικού πορίσματος από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, τώρα η κυβέρνηση δεν αρκείται καν σε αυτό αλλά θέλει ακόμα περισσότερη νομική δουλειά από τις υπηρεσίες, με το επιχείρημα ότι χρειάζεται καλύτερη προετοιμασία.

Δυστυχώς, αν η Ελλάδα θεωρεί ότι δεν κατάφερε ακόμα μετά από τόσο καιρό και με τόσο μεγάλη βοήθεια από τον Τύπο και από άλλες πλευρές να προετοιμαστεί επαρκώς για να προχωρήσει σε αυτή την υπόθεση, το μόνο εύλογο συμπέρασμα είναι πλέον ότι η κυβέρνηση απλώς δεν θέλει να προετοιμαστεί και δεν θέλει να προχωρήσει στη διεκδίκηση των οφειλών από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και τις άλλες αξιώσεις.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά αποτελούν τεχνικές καθυστερήσεις προκειμένου η κυβέρνηση να μην βρεθεί απέναντι στη Γερμανία εγείροντας ένα θέμα που είναι βέβαιο ότι θα εξοργίσει το Βερολίνο. Και θα το εξοργίσει ακριβώς επειδή έχει πολύ σαφή και ουσιώδη βάση διεκδίκησης, την οποία, τόσο καιρό μετά, η κυβέρνηση ακόμα... δεν βλέπει.

Αλλωστε, αυτό ήταν εμφανές ότι θα συμβεί και από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν είπε κουβέντα για το ζήτημα σε όλες τις διμερείς επαφές με τη Γερμανία που έγιναν μετά το σχηματισμό των τελευταίων κυβερνήσεων τόσο στην Αθήνα όσο και στο Βερολίνο.

Εστω όμως ότι πραγματικά η κυβέρνηση μας δεν πείθεται από το πόρισμα, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου, που, ασφαλώς, απηχούν και τις απόψεις του πρωθυπουργού – δεν πιστεύει κανείς ότι ο υπουργός Εξωτερικών μιλά επ' αυτού χωρίς να έχει τη σύμφωνη γνώμη του Αντώνη Σαμαρά. Τι κάνει τότε λοιπόν η κυβέρνηση; Σπαταλάει κι άλλον ένα χρόνο γυροφέρνοντας το ζήτημα; Ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών, διακεκριμένος νομικός του δημοσίου δικαίου, από εκεί περιμένει άραγε τις απαντήσεις; Αστειότητες...

Ασφαλώς όχι. Αν η κυβέρνηση ήθελε να προχωρήσει, θα ανέθετε τώρα την υπόθεση σε ένα συνδιασμό διεθνών δικηγορικών γραφείων και εταιρειών λόμπι που θα μπορούσαν, με υψηλό ποσοστό επί του αποτελέσματος σε περίπτωση νίκης, να προχωρήσουν με ταχύτητα στην υπόθεση της διεκδίκησης.

Για τη Γερμανία δεν υπάρχει μεγαλύτερος εφιάλτης από την έγερση ενός τέτοιου ζητήματος. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν ότι η χώρα θα ζητούσε να αποφύγει τη διεθνή δικαστική διαμάχη και θα προχωρούσε τελικά σε μία διαπραγμάτευση για διμερή διευθέτηση του ζητήματος.

Ομως, από το 2009 και μετά, ελληνική κυβέρνηση και διαπραγμάτευση με το Βερολίνο είναι έννοιες ασύμβατες: δεν έγινε κάτι τέτοιο σε κανένα ζήτημα και δεν θα γίνει ούτε τώρα. Το γιατί, το έχουμε πει πολλλές φορές. Κι έτσι, όπως όλα δείχνουν, η Ελλάδα θα επιλέξει, ακόμα μια φορά, να ξεχάσει. Ολα τ' άλλα...
http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/2014/02/blog-post_2140.html#more

H Μαλβίνα για τα δημοτικά πράγματα στην Αίγινα

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

DAVID KENNEDY : ΕΝΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΜΙΛΕΥΕΙ ΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΤΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΟ Βικτώρια Τράπαλη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Μάκης Πολυκράτης
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ Σχεδία στ΄Ανοιχτά της Αίγινας *
(πρώτη δημοσίευση στη Σχεδία 23 Ιανουαρίου 2011)

Γόνος αστικής αγγλικής οικογένειας, διαχώρισε από νωρίς τη θέση του με τα ασφυκτικά προνόμια της καταγωγής του. (Μέχρι σήμερα, στα 79 του χρόνια, ο πιο συχνός εφιάλτης του είναι η θητεία του ως μαθητής στο public school όπου σύμφωνα με την κοινωνική του τάξη χρειάστηκε να φοιτήσει). Μετά από κάποιες εφηβικές αποδράσεις στην κοντινή Γαλλία, ακολουθεί τον γιατρό πατέρα του στη μετεγκατάστασή του στη Νέα Ζηλανδία. Εκεί ανεξαρτητοποιείται πλήρως, από οποιαδήποτε ακαδημαϊκή βλέψη των οικείων του γι αυτόν. Δουλεύει νυχτερινή βάρδια σε εργοστάσια, οδηγός σε νταλίκες, παίρνει μέρος σε αποστολή στην Ανταρκτική, ώσπου καταλήγει δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα. Ταυτόχρονα ξεκινάνε οι πρώτες ζωγραφιές – τοιχογραφίες στο μπαράκι που συχνάζει ή σκίτσα για την εφημερίδα του. Στις αρχές του ’60 έρχεται με την τότε γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά στην Ελλάδα για επίσκεψη – η οικογένεια κάποτε φεύγει, μα όχι κι ο Ντέηβιντ. Η Πλάκα με τις φτωχικές μονοκατοικίες, τα ταβερνάκια με το κατοσταράκι τη ρετσίνα και το πιάτο τις ελιές, η αλληλεγγύη της γειτονιάς, χρειαζόσουνα κάτι κι έτρεχαν όλοι να το προλάβουνε: είχε βρει τη γη της επαγγελίας του. 
Λατρεύει τη γλώσσα, τους κάτοικους, την ιστορία και την ιδιοσυγκρασία τους. Ως αληθινός εραστής, δεν κάθεται να σταθεί μάρτυρας της εκπόρνευσης του ονείρου. Το ΄72 μετακομίζει στην Αίγινα όπου γνωρίζει την δεύτερη σύζυγο και παντοτινή του σύντροφο, τη Μάγια Κένεντι. Μαζί αγοράζουν ένα μεγάλο κτήμα στο ορεινό χωριό Σφεντούρι. Δεν υπάρχει ακόμα δρόμος, με γκρέηντερ κουβαλάνε τα υλικά με τα οποία θα χτίσει μόνος ο Ντέηβιντ το μεγαλύτερο γλυπτό του, το σπίτι που θα τους στεγάσει μαζί με το γιο τους, τον μικρό τότε Ιάσονα Δεν υπάρχει ακόμα ούτε φως: λυσσαλέα ποδηλατούν η Μάγια και ο πεντάχρονος Ιάσονας για να πάρει μπρος η γεννήτρια που θα βάλει σε λειτουργία το χυτήριο. Η γη της επαγγελίας έχει μετουσιωθεί σε έναν προσωπικό χωροχρόνο: φως, θάλασσα, ελιές, πετεινά και κατσίκια, συν ένα τεράστιο εργαστήρι φτιαγμένο από τα χέρια του, που πάνω από τη γυάλινη τζαμαρία γράφει «ο βίος βραχύς η δε τέχνη μακρά». Τα έργα βγαίνουν το ένα μετά το άλλο, γλυπτά, πίνακες, μάσκες για παραστάσεις φίλων που παίζουν κουκλοθέατρο, απίστευτες κατασκευές με χειροκίνητες ροκ μπάντες, ξύλινες βιβλιοθήκες με φτερωτές καρδιές για επιστέγασμα. Στο σπίτι συρρέουν σμήνη δημιουργικών ανθρώπων, κιθαρίστες, ποιητές, λογοτέχνες, αλλά και γείτονες βοσκοί, αλβανοί οικοδόμοι, ή νέα παιδιά, φίλοι του Ντέηβιντ και της Μάγιας όσο και του Ιάσονα. Όλοι βρίσκουν την ίδια υποδοχή και την ίδια φιλοξενία. Αυτάρκης, ο καλλιτέχνης αποκόπτεται από κάθε επαφή με την σύγχυση του έξω κόσμου. Είναι πάνω από τριανταπέντε χρόνια που δεν έχει κατέβει έστω στο καφενείο για ένα καφέ. Δεν έχει ιδέα για σκάνδαλα και διαφθορές και εθνικές χρεοκοπίες. Εφημερίδες δε φτάνουν στα χέρια του, την τηλεόραση τη ξέρει μόνο από μια φορά που παρακολούθησε σε φιλικό σπίτι ταινία του Τσάπλιν σε DVD. Απλός, καθαρός, έχει την πολυτέλεια να είναι όσο ευαίσθητος αισθάνεται. Τα μεσημέρια, κάθεται στο μοναστηριακό τραπέζι με γυρισμένη την πλάτη στα μεγάλα παράθυρα και το απέραντο θαλασσινό μπλε. «Μερικές φορές τόση ομορφιά σε πληγώνει», λέει και σφίγγει τα χέρια πάνω στο στήθος για να δείξει πόσο το εννοεί. Οι ελάχιστες φορές που μπήκε στη διαδικασία να δείξει τη δουλειά του σε ατομικές ή ομαδικές εκθέσεις ανήκουν στο απώτερο παρελθόν, οι λέξεις και μόνο προβολή ή αποτίμηση της χειρωνακτικής του δημιουργίας τον κλείνουν στο αιθέριο καβούκι του, κι είναι χάρη στην επίμονη παρότρυνση φίλων, συν τη διαβεβαίωσή τους ότι ο ίδιος δε χρειάζεται να εμπλακεί σε καμιά αμήχανη γι αυτόν στάση που γίνεται η σημερινή παρουσίαση.

http://sxediarchive.wordpress.com/2011/02/12/david-kennedy-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%83-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%81/


Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΛΑΣΤΡΕΣ ΤΟΥ



    Περιμέναμε και εμείς με μεγάλη αγωνία  να ακούσουμε τον απολογισμό της δημοτικής αρχής . Να ακούσουμε βρε αδελφέ, τι έχει να πει ο δήμαρχος να υπερασπιστεί το έργο που εκείνος θεωρεί ότι έκανε. Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε να ακούσουμε  εις την γνωστή σακκιωτικήν διάλεκτο για τον φέροντα οργανισμό του νησιού, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του νησιού, τους εχθρούς που τον σαμπόταραν στα έργα των καποδιστριακών και όλα αυτά που κατά καιρούς μας διασκέδασαν.  
   Όμως αυτή την φορά είχαμε μια ακόμη πρωτοτυπία. Αφού λοιπόν ξεφούρνισε όλα αυτά τα περισπούδαστα δήλωσε ορθά κοφτά ότι μέχρι εδώ ήταν, δεν θα δεχτεί ερωτήσεις  από κανέναν και τελειώσαμε. Οι δε παριστάμενοι συνεργάτες του , αντιδήμαρχοι και λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς στον επικήδειο της Αίγινας , δεν αντέδρασαν στο παραμικρό παίρνοντας στο ακέραιο την ευθύνη που τους αναλογεί για  την απρέπεια του δημάρχου.
   Επί της ουσίας τώρα  ΔΕΝ πρόκειται να κριτικάρουμε ούτε να λάβουμε υπόψη μας την απολογία του δημάρχου για το ανύπαρκτο έργο του κατά την διάρκεια της θητείας του και ούτε θα αναφέρουμε ότι είπε στο  χθεσινό μοναχικό του παραλήρημα . Και θα το κάνουμε αυτό μετά λόγου γνώσεως για τον πολύ απλό  λόγο ότι δεν ανεχόμαστε την συμπεριφορά του που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά   την αντιπάθεια του για την διαφάνεια , την κριτική και  την ενημέρωση των πολιτών. Άρα εμείς θα τον θεωρήσουμε ως πολύ κακό δήμαρχο και ας λέει ότι θέλει.  Αν δε νομίζει ότι είναι και πολύ σπουδαίος  και τρανός  για να δημιουργεί ειδήσεις , γελιέται και εμείς δεν θα τον ακολουθήσουμε.  Δεν πρόκειται εμείς να γίνουμε ιμάντες μεταφοράς των άκριτων αποφάσεων ενός μετρίου .
   Σε ότι δε αφορά κάποιους από τους συνεργάτες τους που ετοιμάζονται να μετοικήσουν σε άλλες παρατάξεις θα τους θέτουμε ένα πολύ απλό ερώτημα . Τι άλλαξε και αυτούς που καθύβριζαν πριν τρία χρόνια τώρα τους δικαιώνουν και τους ενισχύουν; Και θα περιμένουμε τις απαντήσεις τους.  Όσο για τα πεπραγμένα της δημοτικής αρχής θεωρούμε ότι να βυσσοδομείς σε πτώμα δεν είναι διόλου αρεστό τουλάχιστον σε εμάς. Θα τα πούμε  στην ώρα τους.   


Απόστολος Κασελούρης  - Νικήτας Παπαϊωάννου

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Από τις Βρυξέλες στη Λιγέα της

 Αίγινας, διαμέσου Αθήνας


του Γιώργου Κυριακού

Μια άνευ προηγουμένου γεωγραφική επέκταση της Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών επιχειρείται σε συνδυασμό με την απλούστευση των διαδικασιών έγκρισης. Όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα «Το Βήμα» στις 14-02-014: «το Ελληνικό Δημόσιο θα μπορεί να παραχωρεί δωρεάν τη χρήση υδάτινων εκτάσεων, σε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, προκειμένου να εγκατασταθεί σε αυτές πρωτότυπη καλλιέργεια υδρόβιων οργανισμών. Η παραχώρηση θα ισχύει για τρία χρόνια (με δυνατότητα παράτασης ενός επιπλέον έτους) και θα αφορά έκταση μέχρι δέκα στρέμματα. Αν η επένδυση κριθεί επιτυχής, μετά τα τέσσερα χρόνια θα μπορεί να παραχωρείται για άλλα 20 έτη στον ίδιο φορέα, με την καταβολή μισθώματος». Θα μπορούνε, δηλαδή, ιδιώτες, για τέσσερα χρόνια χωρίς να πληρώνουν το παραμικρό ποσό στο δημόσιο, να δοκιμάζουν επενδυτικά σχέδια σε «υδάτινες εκτάσεις». Με την εισροή του ποσού των 6.5 δισεκατομμυρίων ευρώ χρηματοδότησής τους θα μπορεί ο τυχοδιωκτικός αυτός κλάδος της οικονομίας να χτίζει δωρεάν τις επιχειρήσεις του σε κλειστούς κόλπους, λιμνοθάλασσες και λίμνες. Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης της νέας κατοχικής κυβέρνησης Τσαυτάρης, είναι σαφής ως προς τους στόχους του: «Επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ασφαλές και απλοποιημένο πλαίσιο για την ανάπτυξη των υδατοκαλλιεργειών, που αποτελούν έναν από τους κορυφαίους κλάδους εξαγωγικής δραστηριότητας και πάνω στους οποίους μπορεί να πατήσει η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας»-ανάπτυξη όπως την εννοούν για όλες τις επενδύσεις που θα σώσουν τη χώρα: εργασιακή δουλεία, καταστροφή του περιβάλλοντος, καταστροφή της παράκτιας αλιείας.
Κουνώντας τα ευρώ σε όλους τους κρατικούς γραφειοκράτες και τις διορισμένες βδέλλες που απομυζούν το δημόσιο μέσα στο δημόσιο, διακανονίζει και την εισβολή όλων αυτών στο ψητό, με το άλλοθι της ενίσχυσης του δημόσιας επιχειρηματικής ανάπτυξης: «Χωρίς αντάλλαγμα θα παραχωρούνται υδάτινες εκτάσεις και σε υπηρεσίες του Δημοσίου, των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, των Περιφερειών και των δήμων, καθώς και σε δημόσια Πανεπιστημιακά ή Ερευνητικά Ιδρύματα, για ερευνητικούς σκοπούς και για χρονικό διάστημα έως πέντε έτη». Πεδίο δόξης λαμπρόν για πανεπιστημιακούς, για περιφερειάρχες, δημάρχους και συμβούλους που επιθυμούν να συμπληρώσουν το πενιχρό τους εισόδημα και να συνεργαστούν για το καλό του κλάδου. Άλλωστε οι διαδικασίες που κάποτε «κούραζαν» τους επενδυτές μειώνονται: «το νομοσχέδιο προωθεί απλούστευση των διαδικασιών και θεσμοθετεί υπηρεσία μιας στάσης για την αδειοδότηση των μονάδων υδατοκαλλιέργειας».
Αυτά βέβαια δεν αποτελούν καινοτομίες ενός υπαλλήλου του Σαμαρά αλλά προεικόνισμα εφαρμογών των αποικιακών αποφάσεων της ΕΕ για την καταστροφή της εγχώριας αλιείας. Η Επιτροπή των Περιφερειώνγνωμοδοτώντας στην 104η σύνοδο ολομέλειας στις 28-29 Νοεμβρίου 2013 (NAT-V-031) και με γενικό τίτλο «Στρατηγικές κατευθυντήριες γραμμές για τη βιώσιμη ανάπτυξη της υδατοκαλλιέργειας στην ΕΕ», «τονίζει ότι η παραγωγή από υδατοκαλλιέργειες θα πρέπει να θεωρείται στρατηγικής σημασίας …προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι μελλοντικές προκλήσεις στους τομείς των τροφίμων, των φυσικών πόρων και της περιφερειακής ανάπτυξης… να χρηματοδοτείται και να προωθείται επαρκώς, ώστε να καταστεί μια ισχυρή εναλλακτική λύση στην παραδοσιακή αλιεία … να υπάρχει αναφορά στη σημασία της αξιοποίησης των υφάλμυρων υδάτων (κοιλάδες και λιμνοθάλασσες), τα οποία μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση, σε περίοδο κρίσης, καθώς και στην αύξηση της παραγωγής προϊόντων υδατοκαλλιέργειας της ΕΕ… εκφράζει την έντονη ανησυχία της για το γεγονός ότι η Ευρώπη, η οποία κατείχε ηγετική θέση στην παραγωγή εκτρεφόμενων ιχθύων, χρειάζεται τώρα να εισάγει πάνω από το 60% των προϊόντων υδατοκαλλιέργειας, ενώ είναι απόλυτα ικανή να παράγει την τροφή αυτή στο έδαφος της Ένωσης… εκφράζει τη λύπη της για την απουσία αναφοράς στο ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι τοπικές και οι περιφερειακές αρχές στην προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης της υδατοκαλλιέργειας, προωθώντας, για παράδειγμα, τη γνώση για τα προϊόντα υδατοκαλλιέργειας με προγράμματα ενημέρωσης στα σχολεία και παροτρύνοντας την κατανάλωση τοπικών και εποχιακών προϊόντων …» και προτείνει: «α)τη μείωση των διοικητικών επιβαρύνσεων β)τη διευκόλυνση της πρόσβασης σε χώρο και ύδατα γ)την αύξηση της ανταγωνιστικότητας».

Αυτό είναι το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο δίδεται η έγκριση της εγκατάστασης ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα της Πέρδικας. Καταστροφή της θάλασσας και καταστροφή της παράκτιας αλιείας. Εμείς εδώ στην Αίγινα τι λέμε;