ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Για το ακατοίκητο Λεούσειο κληροδότημα

Κείμενο, επιλογή τραγουδιού: Γιώργος Κυριακού

Με περισσή φροντίδα, εθελοντές, στο Λεούσιο κληροδότημα κάθε μέρα ετοιμάζουν γεύματα, τα οποία προσφέρουν κατ’ οίκον. Συναυλίες που γίνονται συμβάλουν, βεβαίως, στη συλλογή απαραίτητων χρημάτων. Πολύ καλά όλα αυτά. Και μαζί μ’ αυτά, η απαραίτητη διαφήμιση μεγαλοεπιχειρηματία καθώς και η αναφορά στην ανεξάντλητη δύναμη του θεού να προστατεύει επιλεκτικά κάποια από τα κακόμοιρα πλάσματά του. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» θα λέγαμε αν ζούσαμε στην αρχαιότητα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι οι χορηγοί δεν διαφημίζονταν αλλά ήταν υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν δραστηριότητες της πολιτείας. 
Διότι η δημοκρατική πολιτεία θα τους έκοβε τα πόδια.

Τι είναι όμως το Λεούσειο κληροδότημα; Ποιος το χάρισε; Ποιος το διαχειρίζεται; Σε ποιον φορέα ανήκει;

Πρέπει να μας είναι αδιάφορες αυτές οι λεπτομέρειες. Ό,τι και να είναι, όποιος και να το χάρισε, όποιος και να το διαχειρίζεται, σε όποιον φορέα κι αν ανήκει αυτό το ακατοίκητο κτίριο, πρέπει να μας είναι αδιάφορο.

Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το να κατοικηθεί από ανθρώπους που έχουν ανάγκη να ζήσουν σε ένα στεγασμένο χώρο και αδυνατούν να πληρώσουν ενοίκιο. Να κατοικηθεί από ανθρώπους που ζουν σε τρώγλες και παλιόσπιτα και αδυνατούν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Να ικανοποιούν όλες τις απαραίτητες ανάγκες τους σε νερό, φως, ζέστη, φαγητό, στέγη, υγεία, περίθαλψη. Να μπορούν να βρουν μια παρέα. Μια θαλπωρή. 
Το Λεούσειο πρέπει να κατοικηθεί.