"αισθάνομαι ανασφάλεια για το 

παιδί του καθενός και για το παιδί 

το δικό μου" στην Αίγινα (Μέρος Δεύτερο). 

(Δημήτρης Κατσικάρης, αντιπεριφερειάρχης  νήσων, στο Aegina Portal)

Ενα Δεύτερο Περιστατικό : Για μια απλή σκωληκοειδίτιδα θα χάναμε ένα παλικάρι ίσα με κει πάνω.

Κείμενο: Σκοτεινή του Κουρέντη

Και να που οριοθετούνται σιγά σιγά τα όρια του  εκσυγχρονισμού του νέου Ελληνικού κράτους. Το δράμα του νεαρού που μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο στον Πειραιά με ρυμουλκό από την Σουβάλα, αυτά τα νέα όρια περιγράφουν.

Το παλιό πελατειακό κράτος με βασικό προσανατολισμό τη μετατροπή του εργασιακού δικαιώματος του πολίτη σε μηχανισμό εξάρτησης και ομηρίας του από τον πολιτευτή με αντάλλαγμα την ψήφο του, μετατρέπεται σταδιακά σε πελατειακό κράτος με ομηρία την ίδια την υγεία, την ίδια τη ζωή του πολίτη.

Το μήνυμα από το περιστατικό είναι σαφέστατο, αν δεν έχεις μπάρμπα δεν έχει ρυμουλκό και την έχεις βάψει, θα μείνεις εδώ να πεθάνεις.

Εδώ θα πεθάνεις γιατί ούτε μια απλή εξέταση αίματος δεν μπορεί να γίνει, να διαπιστωθεί αν έχεις σκωληκοειδίτιδα. Την Τρίτη λοιπόν, παραμονή Χριστουγέννων, ένα νέο παιδί πήγε στο Κέντρο Υγείας γιατί πονούσε στην κοιλιά του.

Από την κλινική εξέταση του ασθενούς διαπιστώθηκε σκωληκοειδίτιδα και για σιγουριά του ζήτησαν να κάνει μια εξέταση αίματος.

Στο Κέντρο Υγείας δεν γίνονται εξετάσεις αίματος. Από τους τρεις ιδιώτες μικροβιολόγους που βρίσκονται στο νησί, ο ένα ήταν στο αεροδρόμιο, ο άλλος στο καράβι και ο τρίτος δεν μπορούσε να βρεθεί. Αδιέξοδο. Η ανασφάλεια που νοιώθουμε όλοι, σε όλο της το μεγαλείο.

Το παιδί έφυγε για Αθήνα και εισήχθη εκτάκτως στον Ευαγγελισμό για εγχείρηση.

Για μια απλή σκωληκοειδίτιδα θα χάναμε ένα παλικάρι ίσα με κει πάνω.

Αυτή είναι η Αίγινα, όσο και αν αυτό στενοχωρεί κάποιους που μεγαλοπιάνονται.

Στην πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, με την μακραίωνη ιστορία, με το Καποδίστρια και όλο του το σοϊ που καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια τόσοι και τόσοι προύχοντες του τόπου πρωτοστατούντος του Σάκη του Μεγαλοπρεπούς, μπορεί να πας καλιά σου για μια σκωληκοειδίτιδα.

Η δήλωση Κατσικάρη αντιπεριφερειάρχη νήσων αργοσαρωνικού, πως αισθάνεται ανασφαλής στην Αίγινα για αυτόν και την οικογένεια του, δίνουν την πλήρη διάσταση του προβλήματος ζωής, που έχουμε όλοι οι κάτοικοι του νησιού. Αμέσως μετά υπόσχεται ελικοδρόμιο. Μετά τον Μεγαλόπρεπη που υποσχέθηκε το ίδιο λίγους μόνο μήνες πριν, η σειρά του Κατσικάρη να υποσχεθεί το ίδιο.

Δουλειά τους όμως είναι όχι να δηλώνουν αλλά να πράττουν.

Αμ’ έπος αμ’ έργον. Εδώ και τώρα λοιπόν. Αφού ωρίμασε στο μυαλό τους η ανάγκη ελικοδρομίου, λεφτά στην περιφέρεια υπάρχουν και με το παραπάνω. Αντί να καμώνονται κυματοθραύστες και άλλα διαπλεκόμενα έργα  για διανομή της λείας του ΕΣΠΑ,  άμεσα να δρομολογηθεί το ελικοδρόμιο. Το κριτήριο για τα έργα πρέπει να είναι το τι κοινωνικό αντίκρισμα έχουν και ποια κοινωνική αναγκαιότητα υπηρετούν και όχι, όπως γίνεται τώρα, να ονοματίζουμε αναπτυξιακά έργα που προωθούν ανεξέλικτες και υπόγειες διαδρομές χρήματος.

Καλό είναι σίγουρα να σπάνε τα μούτρα τους τα κύματα πάνω στον ….θραύστη, αλλά καλύτερα είναι να μη χτυπάμε εμείς το κεφάλι μας χάνοντας δικούς μας ανθρώπους.

Και  επιτέλους να βρούμε ένα τρόπο να εξαναγκαστεί το βλαμμένο* που έχουμε υπουργό υγείας, να καλύψει τουλάχιστον τις βασικές λειτουργικές ανάγκες του Κέντρου Υγείας της Αίγινας.

*Για όσους θεωρήσουν υπερβολικό τον χαρακτηρισμό, έχω  την γνώμη πως οι άνθρωποι της εξουσίας, παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις, όταν χάσουν την αίγλη που τους παρέχει η εξουσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Λιάπης, που έγινε υπουργός επειδή ήταν ….γαλαζοαίματος της γνώστης οικογενείας του ….εθνάρχη. Το πρόσφατο φτηνιάρικο περιστατικό με τις πινακίδες, δείχνει το πραγματικό μέγεθος του ανθρώπου. Τα μέσα ενημέρωσης αντί να ξεσκίσουν το πολιτικό σύστημα που δίνει αξιώματα σε τέτοιους ανθρώπους, ξεσκίζουν τον Λιάπη. Σιγά την παλικαριά. Το ίδιο ισχύει για το βλαμμένο (αυτό βέβαια το ξέραμε και από πριν πως έχει την πετριά του), μόνο που αυτό κάνει και ζημιά, όντας τώρα σε θέση ευθύνης. Το ίδιο κάποιοι Τζοχατζόπουλοι κλπ επιτελάρχες, που οι εξοπλιστικές ανάγκες προστασίας της χώρας, εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από το ύψος της μίζας. Αυτοί για την πατρίδα, ο Τομπούλογλου της Αγλαΐας για τον Θεό και μας λείπει ένας, να δηλώσει για την οικογένεια.

Βασική αρχή, σαν τον νόμο της βαρύτητας, είναι:

Δεν υπάρχει λαμόγιο που να μη δηλώνει πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Είναι κάτι σαν δίχτυ προστασίας.

Να αρχίσουμε να μετράμε και να αναλογιστούμε πως ένα σύστημα προωθεί στην εξουσία άδεια σακιά να ρυθμίζουν και να αποφασίζουν για τις ζωές μας. Τα άδεια σακιά είναι σαν τους μπράβους. Την δύναμη τους και την αίγλη τους την παίρνουν επειδή υπηρετούν σαν πιστά σκυλιά τα αφεντικά τους. Δεν έχουν δική τους προσωπικότητα. Είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα. Άνευ αφεντικού και εκτός σωλήνα δεν λειτουργούν, δεν υφίστανται καν.