Ιχθυοκαλλιέργειες στην Αίγινα και

καλλιέργειες ψευδαισθήσεων

του Γιώργου Κυριακού

Κάποιοι λόγοι για να μη μας περνούν κάποιοι, για ιχθύες και να μας ταΐζουν ιχθυόχορτο.

1)Η απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης να αναιρέσει την απόφαση της ημετέρας Περιφερειακής Διοίκησης για την αρνητική της απόφαση στην αίτηση εταιρίας Ιχθυοκαλλιεργειών, στέλνει στον αγύριστο κάθε έννοια «Αποκέντρωσης». Η ουσία είναι ότι η εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας αποτελεί πολιτική βούληση και δεν πέφτει κανένας λόγος στις τοπικές κοινωνίες ή στις τοπικές γραφειοκρατίες που υποτίθεται ότι προστατεύουν το δικαίωμά τους να καθορίζουν την τοπική τους οικονομία. Η ρητορεία περί «αποκέντρωσης» αποδεικνύεται χαρτοπόλεμος.

2)Η εγκατάσταση ιχθυοκαλλιεργειών σε όλη την παράλια Ελλάδα (και Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αίγινα) δεν είναι παρά η βούληση του πολιτικού κατεστημένου. Η κοινή υπουργική απόφαση για το χωροταξικό ιχθυοκαλλιεργειών, μια εβδομάδα πριν την παραίτηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011, όπως και η τήρηση αυτής της απόφασης 2 χρόνια μετά, δείχνει το πόση σημασία δίνουν οι μνημονιακοί εταίροι στη λεηλασία της χώρας τους. Η Αίγινα δεν αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο οικοπεδοποίησης των αιγιαλών και της προσφοράς αυτών σε έναν από τους τυχοδιωκτικούς επιχειρηματικούς κλάδους: τους επιχειρηματίες της Ιχθυοκαλλιέργειας. Εξάλλου είναι και ιδιαιτέρως γνωστές οι σχέσεις πρώην υπουργού με μεγάλη επιχείρηση ιχθυοκαλλιέργειας.

3)Το σκεπτικό της αρνητικής απόφασης του Δήμου Αίγινας αναιρεί την ίδια την αντίρρησή του στην εγκατάσταση ιχθυοκαλλιεργειών. Η έμφαση στην «ανταγωνιστικότητα», στην «επιχειρηματικότητα» και στην «τοπική ανάπτυξη» που διατυπώνεται στο επίσημο κείμενο θα μπορούσε να υποδέχεται θετικά μια τέτοια επιχείρηση. Επίσης οι αναφορές στον «τουρισμό» και στην «προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς» είναι απλώς υποκριτικές τσιρίδες. Αν ενδιαφέρονταν για «την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς» δεν θα έκαναν απόπειρα να χαρίσουν στους προστάτες της παραλίας των 200 μέτρων άλλα 50 μέτρα και μάλιστα σε χώρο αρχαιολογικό, στην αρχαία Κολόνα. Αν ενδιαφέρονταν για τον «τουρισμό», θα ενδιαφέρονταν για τα κοσμήματα της περιφέρειας του νησιού και δεν θα σκηνοθετούσαν την υποδοχή των χιλιάδων επισκεπτών στα 200 μέτρα της παραλίας της πόλης. Και ασχετοσύνη και υποκρισία.

4)Η ιχθυοκαλλιέργεια αυτή καθαυτή δεν είναι μια αρνητική δραστηριότητα. Αρκεί να τρέφονται τα ψάρια με τη σωστή ποσότητα τροφής ώστε αυτή να μην καταλήγει στο βυθό και δημιουργεί το φαινόμενο του ευτροφισμού (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82). Αρκεί να μην είναι εγκατεστημένη στα αβαθή αλλά σε μια εύλογη απόσταση από την ακτή ώστε να μην επηρεάζονται αρνητικά άλλες δραστηριότητες (τουρισμός, αναψυχή, ελλιμενισμός, κλπ). Αρκεί να διαθέτουμε για τη διατροφή των ψαριών οργανικές-βιολογικές τροφές (γιατί όχι;). Αρκεί να πληρώνονται σωστά οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν τον τομέα και να μη δουλεύουν κακοπληρωμένοι σκλάβοι. Αρκεί να μένουν τα έσοδα αυτής της δραστηριότητας στον τόπο κι όχι σ’ ένα επιχειρηματία που τα αβγατίζει για λογαριασμό του. Ναι. Οι Ιχθυοκαλλιέργειες μπορούν και πρέπει να γίνουν συνεργατικές-κοινοτικές-δημοτικές οικονομικές δραστηριότητες. Να το απαιτήσουμε.