MIELE στο ΤΙΤΙΝΑ, ταινία που δεν πρέπει να χάσετε

                   
   H MIELE  στον κινηματογράφο ΤΙΤΙΝΑ
Μια ταινία που δεν πρέπει να την χάσετε

Η ταινία αναφέρεται στο ζήτημα της ευθανασίας και η ιταλίδα σκηνοθέτης Βαλέρια Γκολίνο «σκηνοθετεί το «Μέλι» με όρους επιστημονικού ερευνητή, όπου η μεροληψία και τα βεβιασμένα αποτελέσματα βρίσκονται εκτός μεθοδολογίας. Έτσι παραδίδει ένα φιλμ φιλοσοφικά τοποθετημένο στο να τεθούν τα σωστά ερωτήματα και όχι στο να απαντηθούν, υπό την μορφή ενός πειράματος τόσο για την ίδια την Γκολίνο ως σκηνοθέτη, όσο και για το βιοηθικό δίλημμα που επιχειρεί να αρθρώσει».

Στον αντίποδα αυτής της μεθοδολογίας, του επιστημονικού ερευνητή και της αμεροληψίας δηλαδή, παρουσιάστηκε πριν λίγο καιρό από ορθόδοξο παράγοντα της Άπω Ανατολής στο Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας, το  θέμα της καύσης των νεκρών. Επειδή η καύση των νεκρών δεν εμπεριέχει βιοηθικα διλλήματα, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με ζητήματα λαϊκής και θρησκευτικής παράδοσης, συνηθειών και οικονομικών συμφερόντων, προτιμήθηκε από τον ομιλητή η προσέγγιση του με ορούς ψυχολογικής πίεσης και όχι μόνο, αντί τη θεολογικής, φιλοσοφικής ή επιστημονικής προσέγγισης. Με έντονα στοιχεία λαϊκισμού και υπό των ψευδεπίγραφο τίτλο «Καύση των νεκρών - Μια ορθόδοξη Μαρτυρία» μένουμε με την απορία πως αν ήταν αν-ορθόδοξη η μαρτυρία, τι παραπάνω θα μπορούσε να ειπωθεί;

H Miele δεν μας λέει τι να κάνουμε και ποιο είναι σωστό αλλά να προβληματιστούμε. Προτείνω μη το χάσετε….

Ν.Π.

Κριτική παρουσίαση της ταινίας από την Ελένη Φιλλίπου, στο culture now *

Η Βαλέρια Γκολίνο, γνωστή μέχρι τώρα ως μια σπουδαία ιταλίδα ηθοποιόςδιεθνούς βεληνεκούς, περνάει πίσω από την κάμερα και κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της με ταινία μυθοπλασίας κοινωνικού προβληματισμού για το βιοηθικό ζήτημα της ευθανασίας. 
Μετά τα “Million Dollar Baby” (2004), “The Sea Inside” (2004) – βραβευμένα και τα δύο με Όσκαρ την ίδια χρονιά – το “You Don’t Know Jack” (2010) – βραβευμένο με Emmy και Χρυσή Σφαίρα – και το, επίσης, βραβευμένο με Όσκαρ “Amour” (2012),  έρχεται το “Μέλι”(aka Miele) της Γκολίνο να δώσει την δίκη του εκδοχή πάνω στο θέμα.
Η 30χρονη Ιρένε (Τζασμίνε Τρίνκα) είναι η Μέλι. «Ιρένε» για τους γονείς και φίλους, «Μέλι» για τους ανθρώπους που πάσχοντας από χρόνιες εκφυλιστικές παθήσεις επιθυμούν να τερματίσουν την ζωή τους. Έχοντας παρατήσει τις σπουδές της στην ιατρική, η Ιρένε βγάζει τα προς το ζην παρέχοντας, έναντι αδράς αμοιβής, υπηρεσίες εκούσιας ευθανασίας σε βαριά αρρώστους.
Πατώντας πάνω στο μυθιστόρημα του Μάουρο Κοβάσιτς (A Nome Tuo) η Γκολίνο επιχειρεί, ως πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης, ένα ομολογουμένως δύσκολο πρότζεκτ: Να θίξει το θέμα της εκούσιας ευθανασίας, χωρίς μελοδραματισμούς, ηθικολογίες και διακηρύξεις ιδεών. Και ως προς αυτό τα καταφέρνει θαυμάσια. 
Το ενδιαφέρον της στρέφεται εξολοκλήρου πάνω στην ηρωίδα της, Ιρένε/Μέλι, και την μελετά ως γυναίκα, ως ακτιβίστρια, ως προσωπικότητα και ως αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο ρόλων της. 
Πολύ έξυπνα η Γκολίνο επιλέγει να προσδώσει στην ηρωίδα της ανδρόγυνα χαρακτηριστικά που την τοποθετούν σε μια ενδιάμεση κατάσταση πάνω στην οποία χτίζεται ολόκληρη η αφήγηση . Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση είναι και ο τοίχος προστασίας μεταξύ Ιρένε και Μέλι, μεταξύ λάθους και σωστού και εν τέλει μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γκολίνο δεν χάνει ευκαιρία στο να μας δείχνει την Ιρένε πίσω από γυάλινες επιφάνειες και καθρέφτες. Όλες οι επιλογές της ηρωίδας της συντελούν στο να μην υπάρχει ουσιαστικά πουθενά: διατηρεί την ιδιότητα της φοιτήτριας στον πατέρα της και στον φίλο της, ώστε να δικαιολογεί την απουσία της όταν ταξιδεύει στο Μεξικό για να αγοράσει τα απαραίτητα φάρμακα,

συνάπτει ερωτικές σχέσεις με έναν παντρεμένο, ζει απομονωμένη σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα και «επιστρέφει» μέσα στον κόσμο κυρίως για τα ραντεβού με τους ασθενείς. 

Θέλοντας να ξορκίσει τον θάνατο, γυμνάζεται μανιωδώς είτε κολυμπώντας είτε κάνοντας ποδήλατο, δεν καπνίζει και κάνει συνεχώς καρδιολογικές εξετάσεις. Οι κρίσεις πανικού που παθαίνει είναι το αντίδοτο στην ιδέα και θέα του θανάτου που η ίδια προσφέρει κάθε φορά. Το αίτημα για έναν αξιοπρεπή θάνατο σε ανθρώπους που έχουν πάψει πια να ζουν καθώς απλά υπάρχουν είναι η ώθηση και ο εξαγιασμός των πράξεών της. Μέχρι που η στιγμή τα φέρνει έτσι ώστε εν αγνοία της να δώσει τα απαραίτητα προς ευθανασία φάρμακα σε έναν άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη. Ο Κάρλο Γκριμάλντι, επιτυχημένος αρχιτέκτονας , χωρισμένος και άτεκνος θα γίνει το πρόσωπο που θα φέρει την Ιρένε σε μια κατά μέτωπο επίθεση με την Μέλι και κατ’ επέκταση με την ζωή της. 

Η Γκολίνο σκηνοθετεί το «Μέλι» με όρους επιστημονικού ερευνητή, όπου η μεροληψία και τα βεβιασμένα αποτελέσματα βρίσκονται εκτός μεθοδολογίας. Δημιουργώντας μια άκρως ενδιαφέρουσα περσόνα όπου θηλυκώνει υπέροχα στο πρόσωπο της Τρίνκα παραδίδει ένα φιλμ φιλοσοφικά τοποθετημένο στο να τεθούν τα σωστά ερωτήματα και όχι στο να απαντηθούν, υπό την μορφή ενός πειράματος τόσο για την ίδια την Γκολίνο ως σκηνοθέτη, όσο και για το βιοηθικό δίλημμα που επιχειρεί να αρθρώσει.

 *Η Ελένη Φιλίππου γεννήθηκε το 1982. Σπούδασε Θεολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην (ΜΑ) Θρησκεία, Ψυχολογία και ΜΜΕ (με κατεύθυνση στον Κινηματογράφο) και (MSc) Φιλοσοφία στο King’sCollege,London. Από το 2013 προετοιμάζει την διδακτορική της διατριβή πάνω στη Φιλοσοφία του Κινηματογράφου. Εργάζεται ως κριτικός κινηματογράφου σε ηλεκτρονικά μέσα και στο ραδιόφωνο.

http://www.culturenow.gr/25485/tainia-meli-miele-ths-valeria-gkolino