Κοίμηση Ευθύνης για την Χάλι Αίγινα εν Βράσει

Γράφει ο
Μαρδικούλος Κουκουτζιτζιμούρτζης

Με μια ανώνυμη επιστολή, «στελέχη» της εκλογικής παράταξης «Πρόσω Ολοταχώς» τα οποία συνεργάζονται, όπως γράφουν, σε άλλους συνδυασμούς, καταγγέλλουν την αυθαίρετη απόφαση του επικεφαλής Γρηγορόπουλου, να συνεργαστεί ως εκφραστής του «Πρόσω Ολοταχώς» με το συνδυασμό του υποψηφίου δημάρχου Φ. Τζίτζη. Όπως οι ίδιοι λένε: «το Πρόσω Ολοταχώς δεν υπάρχει πια, έπαψε να υπάρχει ουσιαστικά αμέσως μετά τις εκλογές του 2010. Ο Π. Γρηγορόπουλος ποτέ δε συγκάλεσε σε συνέλευση τα μέλη του σχηματισμού. Λειτουργούσε εν κρυπτώ και με μυστικοσυμβούλους, που τον παρέσυραν σε λάθη επί λαθών και αυτοί του έκλεισαν τη συμφωνία  με το Φ. Τζίτζη».

Μάλλον έχουν το δίκιο τους, αλλά …μήπως άργησαν λιγάκι, δηλαδή περίπου 3,5 χρόνια για να προβούν σε μια τέτοια σοβαρή καταγγελία; Μήπως οι άλλοι επικεφαλείς των εκλογικών συνδυασμών που συμμετέχουν, τους έσπρωξαν λιγάκι για να προβούν σ’ αυτήν τη δήλωση, σε μια εποχή που ακόμα και μια (1) ψήφος για την κάθε παράταξη είναι σημαντική (εφόσον την αφαιρεί από τις άλλες); Μήπως άργησαν να καταλάβουν ότι οι συνδυασμοί του κοπανιστού αέρα λειτουργούν με ανθρώπους που τους χρησιμοποιούν σαν δεξαμενές ψήφων σε μια τοπική κοινωνία; Μήπως δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο αρχηγός παίζει τον πρώτο ρόλο κι ότι οι αερολογίες του για τις καλές του προθέσεις δεν κρύβουν παρά εξαρτήσεις, συγγένειες, λυκοφιλίες και συναλλαγές; Μήπως δεν έχουν καταλάβει ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι παίζουν και τώρα στο ίδιο έργο;  

Ας αφήσουμε, όμως, τις τρεις δημοτικές παρατάξεις που εκπροσωπούν αντίστοιχα: την βαθειά «άλλη» Αίγινα, τη λαϊκή «εν δράσει» δεξιά και την κίνηση ευθύνης Θάτσερ, να χαρούν τις φαγωμάρες τους κι ας δώσουμε χρόνο στη διαχρονική πραγματικότητα των τοπικών εκλογών γενικώς στον ελλαδικό χώρο.

Λοιπόν: Οι εκλογικές παρατάξεις αποτελούνται χοντρικά (και με το δικαίωμα των εξαιρέσεων) από 3 κατηγορίες υποψηφίων: τα στελέχη, τους συνεργάτες και τους εξωφυλαρούχους: α)Τα στελέχη συνήθως είναι μια ομάδα τοπικών οικονομικών συμφερόντων (έργα, δουλειές, πρόσβαση σε κεντρικούς μηχανισμούς, εξυπηρετήσεις, κομματικές εργολαβίες κλπ) αλλά και φιλοδοξιών που τους σπρώχνουν να επιπλέουν σαν φελλοί στην επιφάνεια. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μέλη τους μετατοπίζονται ακόμα και μέσα στην τετραετία σε πιο συμφέρουσες παρατάξεις, ακόμα και μ’ αυτήν που την προηγούμενη περίοδο ήταν σε εχθρικά στρατόπεδα. β)Κοντά σ’ αυτές τις ομάδες συμφερόντων εμφιλοχωρούν και αρκετοί άνθρωποι, συνήθως ανασφαλείς, που είτε έχουν τη μανία να είναι «κάτι» είτε συμμετέχουν έχοντας μια μικρής ή μεγάλης σημασίας δοσοληψία με τους πρώτους. γ)Οι τελευταίοι δεν είναι άλλοι από το κατάστρωμα, τους χρήσιμους αφελείς που χαίρονται κάθε φορά για τη χρησιμότητά τους δίχως να γνωρίζουν ή να τους ενδιαφέρει το πού αυτή χρησιμεύει. Οι δυο τελευταίες κατηγορίες, δηλαδή οι συνεργάτες και οι εξωφυλαρούχοι, όσο κι αν φαίνονται αμελητέοι είναι αυτοί που βασικά στηρίζουν το μηχανισμό. Είναι οι βασικές δεξαμενές ψήφων. Είτε πρόκειται για 100 είτε πρόκειται για 10 της οικογένειάς τους. Έτσι, μέσα στην παράταξη, τα στελέχη έχουν τον πρώτο λόγο, οι συνεργάτες λιγότερο και οι εξωφυλαρούχοι κρατάνε τη σημαία και τη ντουντούκα μέχρι την ημέρα των εκλογών.

Το γεγονός ότι δεν αποτελούν παρά συνονθυλεύματα συμφερόντων, μικρής και μεγάλης κλίμακας, τους δίνει το δικαίωμα να μην απολογούνται, να μην έχουν συγκεκριμένο πρόγραμμα και συνήθως να αερολογούν για τις καλές τους προθέσεις, για την ανιδιοτέλειά τους, για τις αυτοδιοικητικές τους γνώσεις, για τη μεγαλοπρέπειά τους και τη σύνεση, για την ενωτική τους διάθεση κλπ. Σε σπάνιες περιπτώσεις που δεν κάνουν ένα απλό copy paste για τα φυλλάδιά τους και τις διακηρύξεις τους, έχουν ένα κατεβατό από μια σύγχρονη συνθηματολογία περί της ανάπτυξης, της τοπικότητας και της «νησιωτικότητας». Στην πραγματικότητα εκτός από ελάχιστους και μετρημένους στα δάχτυλα, δεν γνωρίζουν καν το θεσμικό πλαίσιο στο οποίο είναι υποχρεωμένοι να κινηθούν, ομολογώντας ο υποφαινόμενος, ότι πρόκειται για ένα σύνθετο πλαίσιο και ειδικά αυτό του νόμου Καλλικράτης. Έτσι λοιπόν η τελευταία κατηγορία των εξωφυλαρούχων, συνήθως είναι και η πιο ειλικρινής. Θα μιλήσει (στον ιδιωτικό χώρο) για τις διαμεσολαβήσεις του αρχηγού για μικρά ίσως, αλλά σημαντικά για την καθημερινότητα γεγονότα: έκδοση διαβατηρίων, σβήσιμο κλήσεων, ευνοϊκό αποτέλεσμα σε δίκες, πολεοδομικές παραβάσεις, μεσολάβηση για εργασία ή για άδεια καταστήματος, μεσολάβηση για «μετάθεση του παιδιού στο στρατό», μεσολάβηση για δάνεια, μεσολάβηση για θέση στο νοσοκομείο, μεσολάβηση «για μεταγραφή του παιδιού σε άλλο σχολείο», δοσοληψίες με διευκολύνσεις, πελατειακές σχέσεις κλπ. (Πολύ σπάνια και για κοινές υποθέσεις, όπως το σχολείο, η πλατεία, το δίκτυο ύδρευσης του χωριού κλπ.) Τι σημαίνουν αυτά;

Ο αρχηγός είναι αυτός, που, εκτός από την περίπτωση που είναι αχυράνθρωπος και υποκινούμενος, διατηρεί χρήσιμες σχέσεις και επαφές με στελέχη μεγάλα ή μικρά του μηχανισμού (αστυνομία, βουλευτές, στρατός, δικαιοσύνη, περιφέρεια ή πρώην νομαρχία) διαμέσου του κόμματος ή της οικονομικής δραστηριότητας. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, είναι κληρονόμος αυτού του κυκλώματος που το αναπαράγει αναλόγως με τις ικανότητές του ή «το ‘χει κερδίσει με το σπαθί του», εννοώντας ότι εκμεταλλεύτηκε συγκυρίες σε συγκεκριμένες κρίσεις, μικρής ή μεγάλης σημασίας και αναδύθηκε ως πρωταγωνιστής. Το σίγουρο είναι ότι έχει προσβάσεις στο μηχανισμό. Κι ο μηχανισμός είναι πρόσωπα των θεσμών που προΐστανται ή παίζουν κομβικό ρόλο. Η υποστήριξή του όμως και η επιβεβαίωσή του φτάνει μέχρι και το τελευταίο καλυβάκι για το οποίο θα μεσολαβήσει. Η δεξαμενή που λέγαμε από τους εξωφυλαρούχους.

Έτσι, η προεκλογική περίοδος και οι εκλογές, αποτελούν την τεχνητή κρίση του πολιτικού συστήματος προκειμένου αυτό να αναδιοργανώνεται με νέα πρόσωπα, νέες υποσχέσεις που θα επιδεινώσουν τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες, εφόσον η παρασιτική τους δραστηριότητα δεν μπορεί να δημιουργήσει ούτε μια παραγωγική και δίκαιη οικονομία, ούτε μια αλληλέγγυα κοινότητα, ούτε μια πολιτική συνείδηση, ούτε ένα τοπικό –έστω- πατριωτισμό. Είναι κυριολεκτικά (και στη συντριπτική τους πλειοψηφία) ο δρόμος για την παρακμή, την επιδείνωση της φτώχειας, την πολιτική ένδεια και την καταρράκωση του πολιτισμού. Έτσι, οι εκλογικές παρατάξεις, παρόλο που σπάνια επιζητούν την επίσημη υποστήριξη των κομμάτων, δεν είναι παρά τοπικά κόμματα που έχουν ημερομηνία λήξεως την ημέρα των εκλογών. Ενεργοποιούνται –τα στελέχη συνήθως υπό τον αρχηγό- όταν πρόκειται για διαγραφές, για να τραβήξουν το αυτί κάποιου που έφυγε από τη γραμμή, ή να υπάρξει μια ενιαία στάση σε κάποια εργολαβία ή για ψήφιση κάποιας κομβικής απόφασης που φωτογραφίζει συμφέροντα της κυρίαρχης ομάδας.

Στην πραγματικότητα, αν η αθλιότητα των εθνικών εκλογών και ευρωεκλογών χαρακτηρίζεται ως μεγάλη, η αθλιότητα των τοπικών εκλογών είναι ακόμα μεγαλύτερη, εφόσον τα «δείγματα» δεν είναι μακρινά και άγνωστα αλλά άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας. Συμμαθητές, παιδικοί φίλοι, συγγενείς, γείτονες, κουμπάροι, εργοδότες, συνάδελφοι, συμπαίκτες, συμπότες, ομοτράπεζοι κλπ. Για αυτό και έχουν σημασία οι τοπικές εκλογές. Διότι αποτελούν το πρώτο «σχολείο» για την ανύπαρκτη δημοκρατία την οποία κουβαλάμε στις μέρες μας ως ηγεμονία επιβολής χρέους της αποικίας που ζούμε ή της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής της επέκτασης ως η «ελευθερία των αγορών». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ευθύνες του γείτονά μου που ψηφίζει τον Φ, το Δ ή τον Τ εξομοιώνονται με τις ευθύνες που έχει ο Φ, ο Δ ή ο Τ, ούτε βέβαια με τις ευθύνες που έχει ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, και πολύ περισσότερο με τις ευθύνες της Μέρκελ ή του Φούχτελ, αλλά κατέχει μια δύναμη την οποία την εκχωρεί κατόπιν μιας διαχρονικής πολυδιάστατης επέμβασης, της οποίας τα ίχνη είτε τα αγνοεί είτε επιθυμεί να τα αγνοεί προς χάριν της προσαρμογής. Η άγνοια, ο φόβος, η έλλειψη κοινωνικού ιστού και σχέσεων πραγματικής εμπιστοσύνης είναι τα βασικά συστατικά που συνδέουν την παρακμή του τοπικού και του ευρύτερου υπερτοπικού χώρου, ειδικά όταν το ένα επιβεβαιώνει το άλλο.  

Αντίθετα, η γνώση, η ειλικρίνεια, οι σχέσεις εμπιστοσύνης, η αλληλεγγύη, οι αγώνες, ξεπερνούν τις φοβίες και τις ανασφάλειές μας. Όπως παλιά… (δε λέμε πότε, δε λέμε πού, δε λέμε πώς)

Σ’ αυτά πρέπει να αφιερωθούμε.