Η Ανιστόρητη Θεωρία του Καναπέ

Πώς η κοινωνία μπορεί να βγει στο προσκήνιο και να διεκδικήσει τη ζωή της; Η ανιστόρητη θεωρία του καναπέ, που δυστυχώς υιοθετείται και από προοδευτικούς, όπως διαβάσαμε πρόσφατα σε κύριο άρθρο τοπικής εφημερίδας,  μετατοπίζει ευθύνες του πολιτικού συστήματος στους πολίτες, χτυπώντας κατ'  ευθείαν στο συναίσθημα.

Όταν αναφέρονται σε  αραχτούς στους  καναπέδες, δυο πράγματα συμβαίνουν, που   δεν θέλουν ή δεν μπορούν,   να κατανοήσουν.

Λέει λοιπόν το άρθρο πως επειδή μπορεί να αργήσουν οι εκλογές, κάτι πρέπει να γίνει τώρα. Αυτό σημαίνει πως αν οι εκλογές έρθουν σύντομα, τσάμπα θα τρέχουμε γιατί τα προβλήματα θα τα λύσει η νέα αυτή κυβέρνηση. Σήκω δηλαδή από τον καναπέ τώρα και μετά ξανακά…..ααθεσαι! Φυσικά θα μπορούσε να πει κανείς πως εδώ στα μέρη μας, στο νησί μας, δεν έχουν όλοι αυτή την …αστική συνήθεια του καναπέ, αλλά πολλοί  ξημεροβραδιάζονται στα βοσκοτόπια και στα μαντριά ή στα χωράφια με τις τσάπες και τα τρακτέρ ή θαλασσοδέρνονται για μια καλή ψαριά ή αναζητούν εναγωνίως ένα μεροκάματο να ταΐσουν τα παιδιά πους.

Είναι σαφές όμως πως το πολιτικό σύστημα δεν αφήνει περιθώριο για αυτενέργειες των πολιτών και όταν αυτές εκδηλώνονται, οικειοποιούνται από τους πολιτικούς οργανισμούς και αργά η γρήγορα ευνουχίζονται και απαξιώνονται.

Εδώ στο νησί υπάρχει το   παράδειγμα της κίνησης των πολιτών για το νερό, που μόλις λίγα χρόνια πριν, πήρε μεγάλες διαστάσεις και έφτασε στο παραπέντε.

Με το που βγήκε ο νέος δήμαρχος που είχε κεφαλαιοποιήσει υπέρ του τον αγώνα των πολιτών,  το κίνημα άρχισε να φυλλορροεί, επειδή δεν του δόθηκε χώρος από τη νέα δημοτική αρχή και επειδή το ίδιο εκτίμησε πως τελείωσε ο ρόλος του , οδηγήθηκε στην αυτοδιάλυση.

Αυτό ήταν το πολιτικό λάθος της κίνησης αυτής και δεν έχει να κάνει με όσα καμία φορά ακούγονται πως «δούλεψαν για τον Κουκούλη».

Αυτό το «λάθος» έχει τις ρίζες του στην δομή του πολιτικού συστήματος το όποιο δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως μπορούμε και πως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Τα όρια του εγχειρήματος των πολιτών, έφταναν μέχρι τη νέα δημοτική αρχή. Δεν υφίσταται πολιτική κουλτούρα αυτενέργειας των πολιτών. Ας μη ξεχνάμε πως ο κομματάρχης, ο γνωστός του γνωστού του βουλευτή, το σόι κλπ είναι ο ενδιάμεσος ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τον πολίτη και όσο και αν έχει υποχωρήσει αυτού του τύπου ο ενδιάμεσος, έχει αντικατασταθεί με πιο σύγχρονους ενδιάμεσους και στις μέρες μας ενισχύεται από κρατικό αυταρχισμό και αυθαιρεσία. Πρωτοβουλίες λοιπόν  αυτοοργάνωσης, ως η προαναφερομένη, δεν έχουν εδραιωθεί  στην πολιτική μας κουλτούρα, αλλά αναπτύσσονται συγκυριακά και δεν ολοκληρώνονται.  

Το πολιτικό σύστημα,  χειρίζεται τον πολίτη ως αντικείμενο και όχι ως πολιτικό ον. Σε μια τέτοια  δομή η επίκληση «σήκω από τον καναπέ σου»  σημαίνει «στήριξε τις κομματικές επιλογές» άλλως, αν αυτενεργήσεις, ή θα πέσεις πάνω σε τοίχο ή θα σε ευνουχίσουν, όπως τη κίνηση πολιτών για το νερό.

Άρα εκεί που θα δοκιμαστεί το αν, ποιός, πότε και πώς σηκώνεται από τον όποιο καναπέ του είναι η στήριξη τέτοιων πρωτοβουλιών πολιτών.

Ένα δεύτερο είναι πως τις περισσότερες φορές όταν η αυτενέργεια των πολιτών εκδηλώνεται σε τομείς αδιάφορους για τους κομματικούς μηχανισμούς και τις άμεσες επιδιώξεις τους, αφήνει παγερά αδιάφορους αυτούς τους μηχανισμούς.

Τα προβλήματα των πολιτών πρέπει να είναι συμβατά με τους στόχους των κομματικών μηχανισμών, αλλιώς ας πάνε να κουρεύονται;

Τρανταχτό παράδειγμα η πρωτοβουλία πολιτών για τα οικόσιτα. Ανεξαρτήτως του πως εκτιμά ο καθένας τη σοβαρότητα του θέματος, η ουσία είναι πως κάποιοι πολίτες το θεώρησαν σημαντικό και αυτοοργανώθηκαν για την αντιμετώπιση του. Και δεν σηκώθηκαν από καναπέδες όπως λέμε και στην αρχή του σημειώματος, αλλά άφησαν τα μποστάνια τους και τα μαντριά τους και με τις γκλίτσες κατέβηκαν στην πόλη. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, πολίτες χωρίς κομματική καθοδήγηση συγκεντρώθηκαν έξω από το δημαρχείο και μετέπειτα έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, διεκδικώντας ότι τους ανήκει.

Η δημοτική αρχή έκανε ότι μπορούσε και συνεχίζει, για να ξεφουσκώσει το θέμα.

Μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ ή αναφέρθηκε υποτιμητικά στην κίνηση ή την ενέταξε στους πολιτικούς της σχεδιασμούς. Έτσι κάποιοι πανηγυρίζουν γιατί την έφερε δήθεν ο Κατσικάρης στον δήμο και έδωσε λύσεις και άλλοι πως ο δήμος έδωσε λύση χωρίς τον Κατσικάρη.

Κάνεις δεν ασχολήθηκε με το πρόβλημα, δεν στήριξε τους ανθρώπους που σηκώθηκαν από τον «καναπέ» τους, κατάφεραν να αναδείξουν το θέμα και να δρομολογήσουν λύσεις, που ακόμα και σήμερα  ο δήμος τις ψειρίζει με την συνένοχη λοιπών δημοκρατικών και μη δυνάμεων.

Το δημοτικό - πολιτικό σύστημα αρκέστηκε σε μια κακόγουστη θεατρική παράσταση ενώπιον των συγκεντρωμένων πολιτών κατά την συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, προκειμένου να κεφαλαιοποιήσει σε ψήφους  την κινητοποίηση αυτή, αδιαφορώντας εν πολλοίς για τον καημό των συγκεντρωμένων. Πέραν αυτού ουδέν. Οι κινητοποιημένοι πολίτες συνεχίζουν τον αγώνα τους.

Ο «καναπές» λοιπόν κρύβει της πολιτικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος και όποιων θεωρητικών  τον επικαλούνται όταν αδυνατούν να αντιληφθούν την όποια δυναμική αναπτύσσεται στην κοινωνία. Όπως λείπει από εμάς η πολιτική κουλτούρα της αυτοοργάνωσης, έτσι λείπει η αντίστοιχη πολιτική κουλτούρα από τις προοδευτικές δυνάμεις να στηρίξει τέτοιες μορφές. 

(Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά γιατί τώρα διαμορφώνεται η νέα πολιτική κουλτούρα της συμμετοχικής δημοκρατίας. Στα προηγούμενα παραδείγματα να προσθέσουμε τις Σκουριές που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Η κοινωνία παίρνει τη μοίρα της στα χέρια της και μαθαίνει να διεκδικεί τη ζωή της και μαζί με την κοινωνία μαθαίνουν και οι πολιτικοί σχηματισμοί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπου και παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο - το πρόσωπο που έχει ανάγκη η κοινωνία και που απαιτεί η συγκυρία.  Μακάρι αυτό το πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει και στο νησί μας).

Τι μένει λοιπόν. Μένει η αυτοοργάνωση, όχι όπως την προτείνουν οι …Ινδιάνοι που μας έφεραν από την Αμερική, όχι όπως πήρε σάρκα και οστά με τη θεατρική παράσταση στο Δανάη για να καλυφθεί η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της υγείας στο νησί, αλλά με την ίδια μας την εμπειρία από προηγούμενες προσπάθειες.

Διαβάζουμε στη σχεδία, που προχωρεί ένα βήμα πιο κάτω και προτείνει συγκεκριμένο δρόμο, την δημιουργία ενός Κοινωνικού Συνδικάτου.

Προσυπογράφουμε ανεπιφύλακτα, συμμετέχουμε με ενθουσιασμό σε μια τέτοια αναζήτηση. Παραθέτουμε όλο το κείμενο της Σχεδίας στ΄ Ανοιχτά της Αίγινας

Μπροστά στην αδράνεια και την αναμονή

Από την Σχεδία στ' Ανοιχτά της Αίγινας

«Ύστερα από μια διετία αγώνων, μετά την επιβολή του μνημονίου στη χώρα και κατόπιν μιας χρονιάς γεμάτης από νέες επιθέσεις της κυβέρνησης-Γερμανικής κατοχής που διανθίστηκε από την ενίσχυση του φασιστικού παράγοντα και της Καραμανλικής «σοφής» θεωρίας (του αριστεροχουντισμού της μεταπολίτευσης) των δυο άκρων, περνάμε μια περίοδο αδράνειας. Αδράνειας και αναμονής για την έλευση μιας πιο δίκαιης κυβέρνησης. Η αναμονή αυτή κυβερνοποιεί τη συλλογική σκέψη αδρανοποιώντας την πολιτική δράση για την υπέρβαση της κατάστασης.

Η ελληνική κυβέρνηση των Γερμανών κατακτητών και ντόπιων συνεργατών τους, νίπτοντας τας χείρας της και περιορίζοντας το φασιστικό παράγοντα στην κατά το δοκούν δράση και χρησιμοποιώντας τον ως μπαμπούλα –όπως «σοφά» έπραττε η μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή με τη γνωστή προώθηση της φοβίας απέναντι σε πραξικοπήματα τύπου πιτζάμας-, επιδιώκει να συνεχίσει την επέλαση του Μνημονίου στις ζωές μας.

Σε μια περίοδο ανακατατάξεων σε πεδίο κορυφής, αναμονής προς ένα νέο ΠαΣοΚ (ΣΥΡΙΖΑ; Κέντρο;)  που υπόσχεται να ξαναφέρει ανάπτυξη και ευημερία, είναι καιρός να βγούμε για όλα αυτά που μας απασχολούν στην καθημερινότητα, όχι πια ως μια διαφαινόμενη καταστροφή δικαιωμάτων αλλά ως πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο απεχθής-όλο και πιο μόνιμη. Η φτωχοκτονία και ο ολοκληρωτισμός είναι οι δυο πυλώνες για τη συνέχιση της παγκόσμιας τάσης του κεφαλαίου, που δεν τους έχουμε, απλά, μπροστά μας, τους ζούμε.  

Η τοπικοποίηση της πολιτικής και της δράσης για την δικαιότερη οργάνωση της κοινωνίας μας είναι μονόδρομος απέναντι στο μονόδρομο της καταστροφής και ήδη τα τοπικά μνημόνια όπως έχουν καταστεί οι δήμοι και οι περιφέρειες πολλαπλασιάζουν τις συνέπειες.

Οι δικές μας ιδιαιτερότητες είναι

·        το νερό και η λαϊκή του διαχείριση,

·        ο τουρισμός με την αποκέντρωση και την ποιοτική του αναβάθμιση στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης δεσμών μεταξύ ντόπιων και επισκεπτών,

·        η δωρεάν, καθολική και δημόσια υγεία και περίθαλψη,

·        η παιδεία,

·        οι μεταφορές

·        και η ανασύσταση της τοπικής οικονομίας με τον προσανατολισμό στον πρωτογενή τομέα, την σχετική μεταποίηση και τις υπηρεσίες που θα κρατούν το εισόδημα για τους φτωχούς του νησιού μας.

Η πολιτική των πολιτών, η δημοκρατία των συνευρέσεων και η μόρφωση, είναι τα πολιτικά όπλα χειραφέτησης.

Το κοινωνικό συνδικάτο, το συνδικάτο για όλους αυτούς που ζουν στη φτώχεια είναι αυτό που πρέπει. Για να πάρουμε όσα ετοιμάζουν να δώσουν για τα αφεντικά, των νέων ταμείων, που θα περάσουν απ’ τις πλάτες μας δίνοντάς μας τα ψίχουλα. Ιδού ο δρόμος.»

Από την Σχεδία στ Ανοιχτά της Αίγινας

http://sxedia.espivblogs.net/2013/10/17/%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BD/

Νικήτας Παπαϊωάννου