Με αφορμή την αυριανή καμπάνια συμπαράστασης -και στην Αίγινα - για τις Σκουριές Χαλκιδικής (Σάββατο 9 Νοέμβρη, στις 13.00 στη Παλιά Προβλήτα).........

Σχόλιο για τις «Σκουριές» μας στην Αίγινα

του Γιώργου Κυριακού

Στη μνήμη της κυρίας Στέλλας Μαύτα-Παπαδοπούλου που περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στο νησί μας, από τη δεκαετία του ’70, προειδοποιούσε για αυτό που ζούμε σήμερα. Αν ελαχίστως επιθυμούμε να μάθουμε τους «εσωτερικούς» λόγους για τη σημερινή μας δυστοπία, έχουμε την ευκαιρία να αναζητήσουμε το «χωροταξικό» του 1975. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Όταν στην αυγή του 1994 οι Ζαπατίστας έκαναν την εμφάνισή τους στα παγκόσμια δεδομένα ανατρέποντας τις βλακείες του Φουκουγιάμα για το «τέλος της Ιστορίας» («τέλος» που σήμαινε την ατέρμονη επικράτηση του καπιταλιστικού μοντέλου) λίγοι θα θυμούνται ότι αυτό που επισήμανε σε μια από τις πρώτες διακηρύξεις του ο πολιτικός τους εκπρόσωπος, ήταν πως η καλύτερη συμπαράσταση στον αγώνα των Ζαπατίστας θα ήταν αυτή που θα γινόταν ως αγώνας για τα πάντα και παντού. Παντού, όχι απλά αναδεικνύοντας τον αγώνα των Ζαπατίστας, αλλά με την έννοια της ενασχόλησης επί των ιδίων προβλημάτων από πλευράς των τοπικών κοινωνιών, από τους ίδιους τους κατοίκους των. Διότι ο καπιταλισμός είναι παντού. Δολοφονικός, καταστροφικός και αδιέξοδος. «Κάντε τον αγώνα στον τόπο σας για τα δικά σας προβλήματα» περίπου είπε, «και έτσι θα μας συμπαραστέκεστε».

Λίγο έγινε κατανοητή αυτή η τομή, αν και με αφορμή τις διηπειρωτικές συναντήσεις αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας, ξεκίνησε το διεθνές κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, της νέο-αποικιοκρατίας, το 1999 στο Σιάτλ και τελείωσε ίσως με τα δραματικά γεγονότα της Γένοβας το 2001.

Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τις «Σκουριές» της Χαλκιδικής και των αγώνα των κατοίκων της, εναντίον της δολοφονικής επένδυσης χρυσού; Τι σχέση έχουν αυτά με την αλληλεγγύη -που είναι απαραίτητη- για την απελευθέρωση των αγωνιστών στις Σκουριές και της υποστήριξης των αποφάσεών τους να σταματήσουν την καταστροφική επένδυση των κυβερνητικών συνεργατών της νέας κατοχής στη χώρα μας;

Απλά. Έχουμε τις δικές μας «Σκουριές» κι αν θέλουμε να συμπαρασταθούμε στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, ο καλύτερος αγώνας είναι να τις προβάλουμε. Διότι μόνο έτσι συνδέονται όχι μόνο τα προβλήματα αλλά και οι αγώνες για την καλή και δίκαιη οργάνωση της κοινωνίας που επιθυμούμε. Διαφορετικά τα «σημαιάκια» του αγώνα ενάντια στην επένδυση χρυσού στη Χαλκιδική θα γίνουν ένα παιχνιδάκι του διαδικτύου για την υπεράσπιση κάποιων μακρινών και ξωτικών ιθαγενών, με τους οποίους δεν μας συνδέει τίποτε, παρά μόνο η «καλή μας θέληση» να συμπαρασταθούμε σε κάτι «μακρινό». Που όμως φαίνεται ότι δεν είναι δικό μας.

Ποιες είναι όμως οι δικές μας «Σκουριές»;

Εδώ και 40 χρόνια, το νησί ζει μια άνευ προηγουμένου καταστροφή: αυτήν από τη συγκεκριμένη τουριστική επένδυση και από τη συγκεκριμένη οικοδομική ανάπτυξη η οποία συνδέεται με την συστηματική παραμέληση των συνολικών υποδομών, τόσο από το κράτος όσο και από τις τοπικές αρχές. Με το καρότο ενός σχετικού και εύκολου εισοδήματος σε μια κοινωνία που υπέφερε από τη φτώχεια, ο τουρισμός και η οικοδομή ήταν από τις βασικές επενδύσεις «χρυσού», από τη δεκαετία του 60 οι οποίες κατέστρεψαν το νησί: Η άνευ προηγουμένου οικοδομική δραστηριότητα που όχι μόνο δεν ελάμβανε υπόψη της τις ανάγκες της περιοχής και η οποία συνοδεύτηκε από την 20ετή παράνομη δραστηριότητα των λατομείων καθώς και η μοντελοποίηση του συγκεντρωτικού -χωροταξικά- τουρισμού-παραθερισμού ως μια καταναλωτική μανία για τον αστικό πληθυσμό, κατάφερε πολλά περισσότερα μέσα σε 40 χρόνια. Ενδεικτικά:

-τα πηγάδια που έγιναν βόθροι ως άχρηστα πλέον, για ένα δίκτυο με νερό που είναι κατά το ήμισυ θαλασσινό…

-οι στέρνες που δεν τέθηκαν ως προϋπόθεση στο σχεδιασμό για την οικοδόμηση…

-οι αρχαίες και νεώτερες υποδομές συγκράτησης και συλλογής του νερού που χάθηκαν στο σχεδιασμό μιας «μοντέρνας» και «άνετης» καταναλωτικής ζωής…

-οι ανύπαρκτες υποδομές (μικρά φράγματα) για το νερό της βροχής…

-το άθλιο δίκτυο που κλείνει το μάτι στην παραλία των 200 μέτρων και αφήνει, καλοκαιριάτικα, ολόκληρες περιοχές χωρίς νερό (λάτρας-τι άλλο;)…

-το μισό νερό που αγοράζουμε ακριβά και χάνεται με αξιοπερίεργους τρόπους…

-οι σκανδαλώδεις και εκβιαστικές συμβάσεις για τη μεταφορά του νερού από την περίοδο της χούντας μέχρι και σήμερα που κόστισαν σε αμέτρητες ανθρωποώρες τις οποίες πληρώσαμε και συνεχίζουμε να πληρώνουμε, εμείς, οι κάτοικοι του νησιού μας…

-η ενίσχυση της βιομηχανίας εμφιάλωσης νερού που εκμεταλλεύεται συστηματικά τον υδάτινο πλούτο της χώρας…

-η εγκατάλειψη της στοιχειώδους αγροτικής-κτηνοτροφικής παραγωγής που εξασφάλιζε μια σχετική αυτοδυναμία και αξιοπρέπεια στους κατοίκους του…

-η εγκατάλειψη των υποδομών για τα απορρίμματά μας, για τη χρήση τους ως κτηνοτροφικά ή την μετατροπή τους σε πρώτης τάξεως λίπασμα…

-η σημερινή παρακμή των γειτονιών και των χωριών μας που ζέχνουν από τα σκουπίδια στους δρόμους…

-η εγκατάλειψη των χωριών και της περιφέρειας προς όφελος των ανθρώπων που ελέγχουν την παραλία των 200 μέτρων…

-η ανάπτυξη ενός μοντέλου που εγκαταλείπει τη γνωριμία με την κληρονομιά μας, με τους πραγματικούς κατοίκους του και ισχυροποιεί την πολιτιστική-πολιτισμική μας γύμνια…

-η «Σαλαμινοποίηση», δηλαδή η καταστροφική ενοποίηση της περιφέρειας του νησιού μέσω οικοδόμησης…

-η περεταίρω εκμετάλλευση των εργαζομένων για το «τουριστικό προϊόν» που πλουτίζει λίγους και φτωχαίνει τους πολλούς…

-η εγκατάλειψη κάθε υποδομής για τη μετακίνηση του πληθυσμού, της διαπραγμάτευσης για την ικανοποίηση των αναγκών καθώς και κάθε διεκδίκησης εντόπιας δυνατότητας…

-η εγκατάλειψη των δομών υγείας και περίθαλψης που στηρίχτηκαν στο «φιλανθρωπικό» παραγοντίστικο μοντέλο…

-η εγκατάλειψη των υποδομών της εκπαίδευσης, της παιδείας και του πολιτισμού…

-ο οικουμενικός προσανατολισμός σε μια αυτοδιοίκηση που με τις περγαμηνές του «Καποδίστρια» και του «Καλλικράτη» θα λειτουργεί ως ένα βαποράκι του χρήματος προς τα αφεντικά και τους εργολάβους τους…

-η αποδοχή της γερμανικής κατοχής μέσω (και της «δικής μας») τοπικής αυτοδιοίκησης, με ταξίδια στη Νυρεμβέργη, που έχουν αντικείμενο την ανάληψη εργολαβιών για το νερό, τα σκουπίδια, τον τουρισμό…

Αυτά κι άλλα πολλά και ιδιαίτερα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης πιστώνονται ως μια καταστροφική επένδυση «χρυσού» η οποία το μόνο που έχει να επιδείξει είναι, παρελθοντικά, το χρήμα και προς τα κάτω, προς τους φτωχούς δηλαδή, που σήμερα γίνονται απότομα φτωχότεροι κι επιπλέον κατεστραμμένοι. Οι δικές μας «Σκουριές» είναι πολύ κοντά στις «Σκουριές» της Χαλκιδικής. Αρκεί να το καταλάβουμε.