Εκδήλωση για τον Επίκουρο από τον Μορφωτικό Σύλλογο Αίγινας, ο « Καποδίστριας»

Ανερμάτιστα με αφορμή τον Επίκουρο

Μα τον Δία δεν ήξερα  ότι ήμουν οπαδός του Επίκουρου, μέχρι προχθές, που πήγα στην εκδήλωση του Καποδίστρια για τον Επίκουρο. Μια ηλικιωμένη γειτόνισσα λοιπόν με αρκετά προβλήματα υγείας, συνηθίζει τα βράδια να λέει, που τα περνάει είναι αλήθεια δύσκολα, προφανώς από φόβο θανάτου:  - Να δούμε πως θα βγάλω πάλι τη νύχτα !

Μια μέρα είπα πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάται κάτι τέτοιο, γιατί αν πεθάνει την νύχτα, θα είναι η  μόνη που δεν θα το μάθει ποτέ. Eμεινε σύξυλη. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για εμένα που δεν φοβάμαι τον θάνατο, τρόπος του λέγειν, μη το δέσουμε κόμπο.

Λέει λοιπόν ο Επίκουρος στην επιστολή του προς τον Μενοικέα :

«Το πιο φρικτό λοιπόν από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή, όταν εμείς υπάρχουμε, δεν υπάρχει ο θάνατος, κι όταν έρθει ο θάνατος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς. Ούτε για τους ζωντανούς, λοιπόν, έχει σημασία ο θάνατος ούτε για τους πεθαμένους, αφού για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι πεθαμένοι δεν αποτελούν πια οντότητες».

Άρα απελευθερωμένοι από φόβο θανάτου, παίρνουμε τη ζωή μας στα χεριά μας. Γιατί άμα φάμε τη ζωή μας περιμένοντας τον θάνατο, όταν αυτός έρθει, εμείς ούτε που θα το μάθουμε ποτέ και δεν θα έχουμε προλάβει να ζήσουμε.

Μπαίνει όμως ο χειμώνας και ο κοσμάκης τάχει χάσει και παλτουδιά καινούργια θέλει να αγοράσει, λέει ο Νταλάρας, μακριά από μας, αλλά μάλλον η παλτουδιά πρέπει να αντικατασταθεί από πετρέλαιο ή καυσόξυλα πια.

Η ανεμελιά του καλοκαιριού και τα πολλά-πολλά ντιριντάχτα, πολλές φόρες τραβηγμένα από τα μαλλιά, πάνε περίπατο. Αν παρακολουθούσε κανείς τα ενημερωτικά των τοπικών μέσων ενημέρωσης, όλη η Αίγινα ήταν ένα απέραντο φαγάδικο και μια ατελείωτη διασκέδαση από ντιριντάχτα μέχρι κάτι τις της προκοπής. Το σλόγκαν του καλοκαιριού που προβαλλόταν μέχρι αηδίας από τα μέσα αυτά, ήταν

Θέλω τα ώπα μου
θέλω τις τρέλες μου
θέλω τις τσάρκες μου
με γιώτα χι
Θέλω τις μάσες μου
θέλω τις φούμες μου
θέλω τις ξάπλες μου
στην εξοχή

Μερίδα πάλι αστικών στρωμάτων του νησιού και οι αρχές  του τόπου στο κατόπι, είχαν πιο σοβαρές ασχολίες, όπως για παράδειγμα ένα ατελείωτο μνημόσυνο στον Καποδίστρια, στους φίλους του, στους κουμπάρους του, στο κηπουρό του και την μαγείρισσα του. Εν καιρώ είναι βέβαιο πως θα βρεθούν και άλλοι από το σοι του Καποδίστρια που θα τύχουν ενός αντιστοίχου, τιμής ένεκεν,  μνημοσύνου.

Το κόλπο γκρόσο με όλες αυτές τις τιμές είναι γνωστό. Τιμάμε κάποιον καταξιωμένο όχι κάνοντας πράγματα στα χνάρια του, αλλά δοξάζοντας τον,  με σκοπό να πάρουμε κάτι από την δόξα του.

Εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ' άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια.

Αυτό γίνεται με τον Καποδίστρια, αυτό γίνεται με τον Άγιο Νεκτάριο, αυτό γίνεται με τις επετείους.   

Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην είναι έτσι τα πράγματα, αλλά απλά άνθρωποι σκοτώνουν την ώρα τους από ανία με τα ασήμαντα και ένα σωρό σημαντικά γεγονότα, άνθρωποι και πράγματα, αφυδατώνονται από την ουσία τους και μετατρέπονται σε γκαλά. Εξαρτάται λοιπόν πως προσεγγίζει κανείς τη ζωή. Σε όλα αυτά τα  μνημόσυνα υπάρχουν τιμώμενα πρόσωπα, πρόσωπα που είναι υπεύθυνα στον ένα ή στον άλλο βαθμό για το σημερινό δράμα και είναι  αυτά που επιδιώκουν κομμάτι της δόξας, ως κληρονόμοι του κάθε ένδοξου προγόνου-μακαρίτη. Αφού για παράδειγμα ο Καποδίστριας ήταν στην Αίγινα, ο όποιος δήμαρχος Αίγινας είναι κάτι παραπάνω από τους άλλους δημάρχους. Κληρονομικό δικαίω τα σύμβολα, ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα. Είναι σαν ο δήμαρχος Αθηναίων να παίρνει τα κολονάκια της Ακρόπολης και να τα πηγαίνει βόλτα, ως συνιδιοκτήτης με τον Περικλή. Κάτι σαν αυτό που έκανε ο Χριστόδουλος, που για να στηρίξει τις πολιτικές του επιλογές κατά της κυβέρνησης, πήρε το λάβαρο του 1821, ως κληρονόμος του και το πήγε στη πλατεία συντάγματος.

Όταν κανένας πιτσιρικάς καίει μια σημαία ή άλλος βάζει μακαρόνια στον Παϊσιο, ξεσηκώνεται το σύμπαν να προασπίσει τα σύμβολα του έθνους. Τα σύμβολα που οι εκάστοτε άρχουσες τάξεις έχουν επιβάλλει, τα εξευτελίζουν οι ίδιες για ιδιοτελείς λόγους. Οι κάθε λογίς αγύρτες μπορούν να τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, ανέγγιχτοι.

Για να γυρίσουμε πάλι στα δικά μας, ανεξαρτήτως του ότι η εικόνα αυτή - των ντιριντάχτα, των αφυδατωμένων μνημοσύνων και επετειακών γκαλά κλπ - δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα   της Αίγινας, δεν είχε σχέση με την πραγματική ζωή των ανθρώπων στο νησί (π.χ. έγιναν κινητοποιήσεις για την παιδεία, για τα οικόσιτα, για την προστασία του αρχείου της Αίγινας κλπ), το θέμα είναι πως τα πράγματα, χειμωνιάζοντας, παίρνουν μια πιο φυσιολογική τροπή και είμαστε αντιμέτωποι πια με την σκληρή πραγματικότητα.

Έτσι κάποιες τέτοιες εκδηλώσεις όπως αυτή για τον Επίκουρο κάτι διαφορετικό κάνουν – αντί μνημοσύνου - και κυρίως μας θυμίζουν και μας βάζουν μπροστά στις ευθύνες μας.

 Σκοτεινή του Κουρέντη