Μια συνεργασία του Γιώργου Κυριακού

Η   Β Ρ Ο Χ Η    Σ Τ Η Ν     Α Ι Γ Ι Ν Α

Εδώ και δυο μέρες βρέχει. Βρέχει όμως, του καλού καιρού ή χάλασε ο καιρός; Η αμφισημία κάθε φορά του λόγου μας, διαδεδομένης συνήθειας στο λαό μας, διαψεύδει ή επιβεβαιώνει το λόγου το αληθές ή το ψευδές. Αν θέλεις στην οδό Αφαίας, στη δική μας κυκλοφοριακή κόλαση υπό βροχή, να μεταφέρεις τα παιδιά σου από το φροντιστήριο στο σπίτι για να κοιμηθούν με την τηλεόραση αποκαμωμένα για την επόμενη μέρα στο σχολείο, τότε η βροχή είναι κακοκαιρία. Αν η βροχή θα σου ποτίσει ό,τι έχεις σε καλλιέργειες, σκέφτεσαι να γεμίσει τη στέρνα του σπιτιού σου και να γεμίσει η παραπλήσια σουβάλα, που ακόμα τη χρησιμοποιείς, τότε η βροχή είναι ευλογία. Δυο κόσμοι ως ερμηνείες της αμφισημίας για τη βροχή και της αμφιθυμία μας για την τάξη της κοινωνίας και του κόσμου.

Πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια μαθαίνουμε ότι εδώ, στην Οινώνη που ονομάστηκε Αίγινα,  χάρη στην ύπαρξη της κόρης που έκλεψε ο Δίας από τον πατέρα της τον Ασωπό, ένα άλλο ποτάμι που σήμερα καταμαρτυρεί την υπέρμετρη βλακεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, υπήρξε μια ξηρασία. Ο βασιλιάς της, Αιακός και γιος της Αίγινας, στο όρος, δίπλα ίσως στο ναό του Ελλανίου Διός, προσευχήθηκε προκειμένου να έρθει βροχή. Και ήρθε η βροχή. Από τότε και μέχρι τη δεκαετία σχεδόν του 60, στην Αίγινα προσευχόμασταν για τη βροχή. Λιτανείες που έχουν μείνει στις φωτογραφίες μαρτυρούν τη δίψα των κατοίκων της Αίγινας για βροχή. Όμως υπήρχε και η μέριμνα για τη στέρνα και τη συντήρηση της σουβάλας, διότι το «χείρα κίνει» δίπλα στο «συν Αθηνά» δεν είχε στερέψει ακόμα.

Πριν από τρία χρόνια μια μικρής έκτασης καταστροφή προκλήθηκε από την παλιά «ευλογία» και αίτημα προς το Θεό, στην Αίγινα. Πλημμύρα. Από ένα νερό που δεν είχε πού να πάει. Δεν είχε μέρος για να μείνει στο νησί. Αυτό συμβαίνει περίπου και αυτές τις δυο μέρες που βρέχει. Βρέχονται τα παπούτσια μας, ενοχλούμαστε στην οδήγηση, μας καταβρέχουν τα αυτοκίνητα, πλημμυρίζει η άσφαλτος. Πάντως το νερό κατρακυλάει προς τη θάλασσα γιατί αυτό λέει ο νόμος της βαρύτητας που δεν χρειάζονταν να τον γνωρίζουν ως «νόμο» οι παλιοί. Απλά έκαναν περίπου αυτό που έπρεπε.

Εδώ και μια 40ετία κάνουμε ό,τι που δεν πρέπει. Στέλνουμε το νερό της βροχής στη θάλασσα. Ή αλλιώς το διώχνουμε. Δεν το χρειαζόμαστε γιατί, έτσι ή αλλιώς, το υφάλμυρο νερό τρέχει στις βρύσες μας από ένα κακό δίκτυο που χάνεται το μισό ή υφαρπάζεται, έχουμε τα μπουκάλια με τις προσφορές των εταιριών που αφυδατώνουν τους τόπους βάζοντας νεράκι από το ακόμα καλό δίκτυο των περιοχών, έχουμε την προσδοκία ότι μια μεγάλη σωλήνα που μας τάζουν σε κάθε περίπτωση θα μας φέρνει το ίδιο νερό που πίνουν φτηνά στην Αττική κι η ζωή θα συνεχιστεί όπως συνεχίζεται με τα μικρά επεισόδια διακοπών παροχής, με  τις μικρές αυξήσεις στην τιμή του νερού, με το θέατρο που παίζουν οι υδρομεταφορείς για την απλήρωτη υπηρεσία που μας προσφέρουν και σαφώς με «τον καλύτερο δήμαρχο» που θα βγάλουμε στην Αίγινα, «για να τελειώνουμε» με τον προηγούμενο. Για να μην πλήττουμε στην τακτοποιημένη μας ζωή.

Ίσως μια νέα προσευχή, μια νέα λιτανεία, δίπλα σε μια νέα δράση για να κρατάμε το νερό που έρχεται ως δώρο από ψηλά κι όχι να το στέλνουμε ως κατάρα στη θάλασσα (που ήδη έχει αρκετό) να είναι η ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και για τους επόμενους. Και σ’ αυτήν την προσευχή και λιτανεία, η εκκλησία λέγεται εκκλησία του Δήμου, για να θυμηθούμε τους ακόμα πιο παλιούς, «αρχαίους ημών προγόνους», που έλυναν τα ζητήματά τους στις συνελεύσεις του λαού. Το δίλημμα "εκσυγχρονισμός ή παράδοση;" που μας διέλυσε, ίσως πρέπει να γίνει "εκσυγχρονισμός της παράδοσης". Για να λέμε το νερό, νεράκι. Και τη βροχή, βροχούλα.

12-11-03

Γιώργος Κυριακού