Άγιος που δε θαυματουργεί, μηδέ δοξολογιέται 

(λαϊκή παροιμία).

Χέρι στη φωτιά δεν βάζουμε, αλλά αυτό μας ήρθε στο νου με την ανακοίνωση του θαύματος στη Ρόδο και ο θεός να μας συγχωρέσει.

Παραμονές λοιπόν της εορτής  των Ταξιαρχών, 8 Νοέμβρη, η εικόνα του Ταξιάρχη στη Ρόδο άρχισε να δακρύζει. Θαύμα-θαύμα-θαύμα και πλήθος πιστών, αθώων και ανυποψίαστων πολιτών (έτσι λένε στα δελτία ειδήσεων τα θύματα που προκύπτουν όλως τυχαία), καταφθάνουν στο εκκλησάκι να προσκυνήσουν.

Το θαύμα όμως, σύμφωνα με άλλη λαϊκή παροιμία κρατάει τρεις μέρες, άντε το πολύ τέσσερις. Αυτό έγινε και στη Ρόδο όπου στέρεψαν τα δάκρυα και ως εδώ ήταν, θαύμα τέλος. Η εικόνα μετακινήθηκε από το εκκλησάκι στο μητροπολιτικό ναό όπου και θα παραμείνει. Ο λόγος είναι πως πιστοί και περίεργοι εξακολουθούν να συρρέουν και προφανώς είναι καλύτερα ο οβολός των πιστών να κατατίθεται στο μητροπολιτικό ναό παρά σε ένα εκκλησάκι όπου μάλλον καταδικάζεται σε αφραγκία Τα ανωτέρω στοιχεία παρέχονται αφειδώς από το Δόγμα, που είναι ένα Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων και δεν αμφισβητείται η εγκυρότητα του, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

#^%*!@%$&%Ε#,,, ΟΚ   ΟΚ,  όχι όλοι μαζί. Αμφισβητείται λιγότερες φορές πάντως από την εγκυρότητα που Αθηναϊκού Κυβερνητικού Φερέφωνου Πρακτορείου Ειδήσεων. Στη προκειμένη τα πράγματα έχουν έτσι ακριβώς μια που το θαύμα το επιβεβαίωσε και ο μητροπολίτης της περιοχής.  

Η δακρυσμένη εικόνα, κατασκευασμένη το 1896,  βρισκόταν στο εκκλησάκι του νεκροταφείου της Ιαλυσού και πρόσφατα συντηρήθηκε από την αρχαιολογική υπηρεσία. Αυτά τα ωραία έγιναν στη 27 Οκτωβρίου.

Σε νεώτερο ρεπορτάζ του ΔΟΓΜΑ στις 30 Οκτωβρίου με τίτλο «Στέρεψε τα δάκρυ του Ταξιάρχη-συνεχίζεται το προσκύνημα», μεταξύ άλλων αναφέρει πως η μόνη αγωνία των συντηρητών είναι να μη καταστραφεί η εικόνα από τους πιστούς που συνεχίζουν να την σκουπίζουν, ενώ το θαύμα αυτό καθ εαυτό δεν κράτησε ούτε μια μέρα.

Πάντα αναρωτιόμαστε γιατί τα περισσότερα σύγχρονα θαύματα, αν εξαιρέσεις του Βησσαρίωνα, είναι σε εικόνες που αρχίζουν να δακρύζουν. Τι εξυπηρετεί να πηγαίνει το δάκρυ σύννεφο. Είμαστε που είμαστε μέσα στη μαυρίλα, ένα χαμόγελο πιθανώς να ελάφρυνε τον πόνο. Να δω ένα άγιο να γελάσει και τι στον κόσμο. Με το κλάμα δεν πρωτοτυπεί. Τόσος κόσμος κλαίει γύρω μας, τόσοι και τόσοι απελπισμένοι. Θαύμα θα είναι να φύγει η απελπισία και να πάει στον αγύριστο. 

Άλλοι μητροπολίτες πάλι είναι ποιο ψύχραιμοι από τον της Ρόδου. Για παράδειγμα ο μητροπολίτης Καρυστίας, λέει οργισμένος για μια μορφή που σχηματίζεται στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και οφείλεται στο φως των προβολέων την νύχτα. «Αλίμονο σε όποιον πίστεψε ότι είναι θαύμα».

Σε όλες τις περιπτώσεις συνήθως απευθύνονται σε επιστήμονες, να δώσουν μια εξήγηση στο όποιο φαινόμενο. Αυτό σημαίνει πως αναγνωρίζεται αρμοδίως και από τους πιστούς η αξία της επιστήμης. Και ιδού η αντίφαση. Αν η επιστήμη το εξηγήσει έχει καλώς και όλοι (σχεδόν) το αναγνωρίζουν. Αν η επιστήμη αδυνατεί ή είχαν καλέσει κάποιον «κομπογιαννίτη» ή όπως στην περίπτωση του Βησσαρίωνα  "κάποιον" Γιαμαρέλο, τότε αμέσως μιλούν για θαύμα (το θαύμα Βησσαρίωνα κράτησε 4 μέρες. Είχε μεγαλύτερη αντοχή από αυτό της Ρόδου).

Η αντίθεση όμως είναι μετξύ γνώσης και αγνοίας, μεταξύ δυνατοτήτων της επιστήμης και αδυναμιών της και όχι μεταξύ γνώσης και θαύματος.

Αν είναι έτσι πριν αποδειχτεί πως 2+2 κάνουν τέσσερα, οι αρχαίοι προγονοί μας μάλλον δεν πίστευαν πως ήταν θαύμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ηλίθιους προγόνους, να πιστεύουν πως η ανωτέρω πράξη είναι θαύμα. Για τους επιγόνους είναι άλλη συζήτηση και ας την αφήσουμε για το μέλλον.

Εμείς εδώ στην Αίγινα ευτυχώς δεν έχουμε τέτοια προβλήματα. Κάποια θαύματα μάλλον έχουν περάσει στη σφαίρα της λαϊκής παράδοσης και λίγοι τα επικαλούνται πλέον.

Τίποτα δεν αποκλείει όμως με τη μονομανία των αρχών και των συμφερόντων που αυτές εκπροσωπούν, τη μονομανία του Τουρισμού ως Μονοκαλλιέργεια, να σκαρώσουν κάτι τις, για να ξαναγεμίσουν κάποιες τσέπες. Βλάσφημη σκέψη; Ίσως. Όπου συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο, βλάσφημη είναι η πράξη, που υπερκαλύπτει την όποια βλάσφημη σκέψη.

Νικήτας Παπαϊωάννου